Τοπική αναισθησία στις οδοντιατρικές πράξεις

Οι περισσότερες οδοντιατρικές διαδικασίες σήμερα γίνονται με τοπική αναισθησία. Ακόμη και ένα απλό σφράγισμα μπορεί να γίνει τελείως ανώδυνα και εύκολα για τον ασθενή αλλά και τον οδοντίατρο, εάν πρώτα γίνει η κατάλληλη αναισθησία.

Οι βελόνες που χρησιμοποιούνται για την τοπική αναισθησία είναι από τις λεπτότερες που υπάρχουν στο εμπόριο, αλλά για να μειωθεί όσο γίνεται περισσότερο η ενόχληση από το τσίμπημα, ο οδοντίατρος μπορεί να βάλει πρώτα κάποια αναισθητική πάστα που θα κάνει την διαδικασία ακόμη πιο εύκολη. Ο πόνος και ο φόβος από τη βελόνα συνήθως είναι περισσότερο ψυχολογικός, αλλά ακόμη και έτσι, ας αναλογιστούμε ότι το τσίμπημα διαρκεί λίγα δευτερόλεπτα και στη συνέχεια όλη η διαδικασία γίνεται με απόλυτη άνεση.

Το πιο κοινό αναισθητικό που χρησιμοποιείται για την τοπική αναισθησία στο οδοντιατρείο είναι η λιδοκαΐνη, η επίδραση της οποίας διαρκεί περίπου 2 ώρες και η αρτικαΐνη, η οποία έχει μάλλον ισχυρότερη αναισθητική δράση, σύμφωνα με έρευνες που έχουν δημοσιευθεί. Τα περισσότερα αναισθητικά περιέχουν και αδρεναλίνη, η οποία αυξάνει τη διάρκεια δράσης τους και κάνει επίσης αιμόσταση, σε περιπτώσεις χειρουργικών διαδικασιών. Η αδρεναλίνη πολλές φορές δημιουργεί ταχυκαρδία κατά την έγχυση του τοπικού αναισθητικού, κάτι που μπορεί να είναι πιο έντονο αν το αναισθητικό κατά λάθος εγχυθεί μέσα σε κάποιο αγγείο. Εάν κάποιος ασθενής έχει κάποια καρδιοπάθεια ή είναι υπερτασικός, χορηγείται ειδικό φάρμακο που λέγεται μεπιβακαΐνη και δεν περιέχει αδρεναλίνη. Σε αυτή την περίπτωση όμως η διάρκεια της αναισθησίας είναι μικρότερη και μπορεί να χρειαστεί να επαναληφθεί πριν τελειώσει η εργασία που πρέπει να γίνει.

Τα τοπικά αναισθητικά που χρησιμοποιούνται στο οδοντιατρείο είναι ασφαλέστατα. Οι αλλεργικές αντιδράσεις σε αυτά είναι σπανιότατες και όταν συμβαίνουν συνήθως οφείλονται στη μεθυλπαραβένη, ένα συντηρητικό που υπάρχει σε αυτά, όπως και σε πολλά καλλυντικά. Μπορούν άφοβα να χορηγηθούν σε παιδιά, σε έγκυες και σε γυναίκες που θηλάζουν. Για έναν ενήλικο, για να γίνει υπερδοσολογία, πρέπει να χορηγηθούν πάνω από 10 αμπούλες τοπικού αναισθητικού, ποσότητα που είναι σχεδόν αδύνατον να απαιτηθεί.

Τα τοπικά αναισθητικά δεν λειτουργούν πάντα. Εάν για παράδειγμα ένα δόντι είναι μολυσμένο και πονάει πολύ όταν ο ασθενής προσέρχεται στο οδοντιατρείο είναι μάλλον δύσκολο να αναισθητοποιηθεί. Ο οδοντίατρος μπορεί να προσπαθήσει να το μουδιάσει κάνοντας ίσως περισσότερες ενέσεις σε διάφορα σημεία, αλλά σε πολλές περιπτώσεις πρέπει να αντιμετωπιστεί ο οξύς πόνος φαρμακευτικά, επί παραδείγματι με αντιβιοτικά και αναλγητικά και στη συνέχεια να γίνει η θεραπεία για την αντιμετώπιση του αιτίου.

Η τοπική αναισθησία είναι δυσκολότερη στα κάτω δόντια από ότι στα πάνω. Αυτό γίνεται γιατί στα κάτω δόντια πρέπει να αναισθητοποιηθεί ένα μεγάλο νεύρο που λέγεται κάτω φατνιακό νεύρο και μουδιάζει όλη η πλευρά μέχρι το χείλος, πολλές φορές ακόμη και η γλώσσα. Το μούδιασμα των χειλέων και της γλώσσας διαρκεί περίπου 4 – 5 ώρες και ο ασθενής πρέπει να προσέχει για να μη δαγκωθεί κατά λάθος. Καλύτερα λοιπόν να μην φάτε καθόλου όσο είστε μουδιασμένος και αν φάτε, να είναι μικρές ποσότητες φαγητού που να μασούνται από την άλλη πλευρά. Επίσης, η αναισθησία στην κάτω γνάθο αργεί περισσότερο να πιάσει, πολλές φορές χρειάζονται μέχρι και 15 λεπτά αναμονής. Στην άνω γνάθο η αναισθησία δρα αμέσως και χωρίς να προκαλεί το δυσάρεστο αίσθημα την απώλειας της αίσθησης σε μεγάλη περιοχή, είναι ιδιαίτερα αποτελεσματική.

Αν και η χορήγηση τοπικής αναισθησίας στον οδοντίατρο δεν είναι ευχάριστη για κανέναν, πρέπει να είμαστε ευτυχείς που υπάρχει!